Kawiarnia Senatorska

Ardan Cord

- No niestety w taką pogodę to nawet największe maszkarony nosa za próg wystawić nie raczą - powiedział Ardan, a wyglądał przy tym tak, jakby widok nawet wyjątkowo szpetnej dziewoi mogłby sprawić mu radość, zmienił mu się jednak wyraz twarzy po chwili.
- Choć może z drugiej strony to i lepiej, że takie paskudne niebo dzisiaj - pomyślał, po czym spojrzał na krasnoluda i odezwal się do niego w te słowa:
- Dzięki Ci zacny Deunirze za napitek, ale godzina już nie mloda i czas na mnie. Odwiedzę jeszcze kiedyś Twój przybytek - powiedziawszy to , wstał, przeciągnąl się i wyszedł.

Anemone

-Dziewoja... maszkaron... taaak chłopców dopadła jesień życia.
<siorb>
Zarumieniona elfka kiwała się wesoło na stołku, niepomna nauk życia... a wiśniowa herbatka wprawiała ja w coraz lepszy nastrój. Być może to nawet nie sama herbatka a strategicznie przemycona butelka krasnoludzkiej wódki dzięki której kubek po upływie paru godzin wciąż był pełen (choć proporcja zmieniła się już drastycznie). Przestała się gniewać na Deunira po jakieś niefrasobliwej uwadze o ancymonach, gdyż nikt od czasów pól Tiranoc (zawartych nawet w pewnym elfim przysłowiu "zrobię ci Tiranoc z d..." ) nie próbował grać z losem w tak nierówną grę, zwłaszcza że toczyła się o własne życie. Ten krótki wyraz wprawił ją w niefrasobliwą błogość (a może to był ten mętny płyn z butelki, ahh nieważne).
-Heh... to było tak dawno.
Alkohol zawsze przywoływał wspomnienia... tylko po to by rzeczywistość w tym krótkim wyścigu nagle dogoniła życie i kopnęła cię z rozpędu. Elfka zerwała się na chwiejne nogi przewracając znowu stołek.
-%@&*! jutro ten *#&*@#&*@#&$ turniej!
Zadziwiające jak bogaty był słownik elfki, nikt nigdy nie słyszał aby udało jej się kiedykolwiek powtórzyć jakieś przekleństwo (a przynajmniej nikt się nigdy nie pochwalił takim wyczynem).
-A myślałam że będę mogła się wyspać i poczytać jakieś romansidło sprowadzone ze stolicy. (o takie hobby też jej nikt nie podejrzewał, przynajmniej nikt kto z nią pracował, o umiejętności czytania nie wspomnę)
-No nic Deunirku będę lecieć, papa moja ty ozdóbko trawnikowa.
Jedną ręką ubierając płaszczyk, a drugą podrywając topór szybko zmierzała w kierunku drzwi na odchodne posyłając jeszcze całusa w stronę właściciela przybytku.
Jak zwykle nie zamknęła za sobą drzwi.

Deunir

- Taak... I znowu w pustym lokalu...

Deunir wolnym krokiem skierował się ku drzwiom i przymknął je. Obrócił siędo środka lokalu, rozejrzał po sali i rozpoczął ustawiać krzesła w należytym porządku...

Bialix

Bialix powoli wtoczył się do lokalu. Rozejrzał się po przybytku i nie dojrzał nikogo prócz Deunira. Rycerz postanowił w końcu odwiedzić Senatora w prowadzonej przez niego kawiarni. Jako, że nie miał ciekawszego pomysłu na rozpoczęcie konwersacji rzucił tylko:
-Ej, Deunir. Zezarłbym co przed turniejem. Masz na składzie jakiegoś świerzego barana? Czy tylko same truchła pamiętające czasy Atanamira - w tym momencie Bialix uśmiechnął się szyderczo - Więc jak?

Deunir

- Żarcia tu nie mam... Przecież jest kuchnia w Bractwie? Idź się lepiej wyspać przed turniejem, bo jutro znowu musimy pokazać klasę. 8 raz z rzędu...

Bialix

Ponury Rycerz wrócił z turnieju. Udał się do Kawiarni, by dorwać tego, który przeszkodził mu w kolejnym zwycięstwie. Deunir. To on mu nie dał jeść... Wink

Ardan Cord

Drzwi się otworzyły i do środka wszedł najemnik.
- Deunirze! - zawołał od progu - Stałem się pełnoprawnym członkiem Bractwa, muszę to uczcić. Piwo dla wszystkich!
- Nie zapomnij nalać sobie drogi karczmarzu - powiedział i uśmiechnął się.

Deunir

- Hoho! Mamy kolejnego Brata! Nie zapomnij sobie wymienić płaszcz w zbrojowni na ten pełny - trzy-czwarte to symbol Nowicjusza... Jeszcze powiedz jakie to piwko...

Ardan Cord

- "Czarne" rzecz jasna - powiedział z przekąsem, po czym siadł w kącie zapalił fajkę i zaczął rozmyślać nad swoją świetlaną przyszłością w Bractwie.

Deunir

- Czarne właśnie się skończyło... Pojechałem do Kamdina, ale nie zastałem go w posiadłości, niestety... Ardanie, co tam za ziele ćmisz?

Ardan Cord

- Jak wracałem z turnieju, wcisnął mi to zielsko wędrowny sprzedawca cebuli i powiedział, że się dobrze pali, a że chciał tylko dwie sztuki złota - to wziąłem.
- Ale gdzie moje maniery - powiedział lekko zarumieniony - może chcesz spróbować Deunirze?

Kamdin

Do kawiarni wtoczyła się czarna beczka. A za nia wlazł Kamdin.
-Witam systkich.

Deunir

- Ardanie, dziękuję ale chwilowo mam za tużo dymu w głowie... Niekoniecznie tytoniowego... Powiedz jak poszedł turniej? O, Kamdinie! Z nieba mi spadłeś!! - Deunir łapczywie zerkał na beczkę. Wyciagnał w jej kierunku palec prawej dłoni - Czy to może jest....

Ardan Cord

- Cóż mogę rzec. Nie poszedł mi turniej dzisiaj, pięć walk wygrałem i jedną zremisowałem. Walczyłem z pewniakami, a dostałem w rzyć.
- Cieszę się, żę Cię widzę Kamdinie. Gorycz porażki osłodzi mi Twoje wspaniałe piwo.
- Deunirze, czy żaden z przechodzących tędy bardów nie chciał zagościć na dłużej w Twej kawiarni - powiedział Ardan - może śpiewy wysławiające potęgę naszego Bractwa zachęciłyby naszych Braci do odwiedzenia Twego, jakże wspaniałego przybytku.

Kamdin

-Czarne? Oczywiście.... że tak.
Kamdin zerknął na Deunira.
-A co? Pustki?