Literaaaaaatura :)

Strogonov

Można go czytać bez większego pomyślunku jako bajusie i sprawdza się w tej formie.

Ale mżna też posilić się na elementy powiastki filozoficznej i to już czegoś od czytelnika wymaga (poza zdolnością do czytania książek telefonicznych -> patrz Silmarillion Wink

)

Khali Khan

A mnie tu brakuje Kresa Very Happy

I kłóciłabym się co do Sapka, ale to już moje prywatne uprzedzenia :>

Strogonov

Sapkowski może i jest prywatnie takim egoistą, że jego ego możnaby zasilać spokojnie cały świat i itka byłby przepięcia... Saga mu wyszła, no, co do zakończenia można się kłócić... ale trylogii Husyckiej nie zniesę Razz

Deunir

Ja chciałbym podnieść temat Herberta i "Diuny" bo jakoś nikt tego jeszcze nie skomentował. Seria jest trudna. Nie mam na myśli fabuły, konstrukcji świata czy też języka, ponieważ jedyną rzeczą "niestatndardową" jest klimat Diuny, który w latach powstania tej książki był kompletnym novum. Zresztą czytając kilka artykułów na temat cyklu łatwo podsumować to dzieło jako "banalne, które na podest wyciąnęła wizja suszy planetarnej". Bo faktycznie - mistrzem słowa Herbert nie jest - inaczej inne jego dzieła także sprzedawałyby się jak ciepłe bułeczki, a prawie nikt o nich nie słyszał. To TEMAT - jakaś symbolika Arrakis/Ziemia wywindowały książkę na półki bestsellerów w czasie, gdy ZACZĘTO SIĘ PRZEJMOWAĆ ekologią i zwrócono uwagę na zjawisko globarnego ocieplenia.
Ale dlaczego napisałem, że jest trudna? Wystarczy tylko spróbować czytać nie dla fabuły tylko zrozumienia filozofii - zarówno tej zameiszczonej w formie cytatów na początku rozdziałów, jak też chociażby niesamowitego podejścia Boga-Imeratora. To nie jest już takie banalne Smile

Z tym, że to ubarwienei pojawia się właściwie dopiero w dalszych tomach - ten pierwszy, najważniejszy dla kariery Herberta, jest piękną bajeczką dla dzieci Very Happy

Strogonov

Diuna jest piękną serią, pełną symboliki i odniesień do rzeczywistości... ale...
Ale to tak naprawdę nie są odniesienia do rzeczywistości, tylko do charakteru człowieka i prędzej czy później każdy znajdzie w tej książce kogoś, kto przypomina mu siebie i kogoś, kogo chciałby naśladować i wciągnie się w losy bohaterów nawet bardziej niż w innych teoretycznie podobnie wciągających książkach,

No i najważniejsze: cała seria rozgrywa się w całej galaktyce... Ale te rozmiary nie są tylko po to, żeby jakiś bohater mógł sie spóźnić na jakąś planetę i przez to się coś spieprzyło, tylko po to, żeby upchnąć wszystkie pomysły. Ilości bohaterów ważnych, mniej ważnych, postaci pobocznych nie da się zliczyć, krajobrazów też nie.

A pierwszy tom też ma w sobie coś filozofowatego... ale to jednak jest bardziej jeszcze fabularka. Najciekawszy z punktu widzenia cynicznego opisu rzeczywistości jest tom 'Bóg Imperator Diuny'... ale do niego trezba prezbrnąć przez 3 poprzednie tomy Very Happy

Egon

Ja chciałbym Wam polecić całą trylogię "Rapsodia" Elisabeth Haydon. Niestety nie znam zbyt wielu osób które by tę książkę przeczytały, a szkoda Smile

Mnie się podobała o wiele bardziej od "Władcy pierścieni" (co nie znaczy że WP jest zły).

Silmarilion też był całkiem niezły, z pominięciem pierwszych rozdziałów (muzyka Ainurów). Niektóre rozdziały czytałem po kilkadziesiąt razy Wink

Strogonov

Chłopcze drogi! Bluźnisz! Muzyka Ainurów to moim zdaniem obraz stworzenia lepszy formą, treścią i symboliką nawet od bilbijnego...

Ja poza czytaniem całości, obaliłem kilka razy "Balladę o Blegu i Luthien" Smile

Egon

Każdy ma inne poglądy... A to "chłopcze" to sobie wypraszam Razz

Dla niektórych to może bluźnierstwo że wymienię ten tytuły(y) wśród tak zasłużonych książek jak poprzednie, ale... Harry Potter (wszystkie części, oczywiście im późniejsza tym lepsza). Niby bajka, niby dla dzieci ale czyta się szybko, fajnie i ciężko się oderwać Smile

Fakt, że wracać do tego po pierwszym przeczytaniu to się za bardzo nie chce, ale...
Tylko nie bijcie Wink

Tallus

Nie ma za co bić, bo dobrze prawisz Wink

Potterowi trzeba oddać to, że jest napisany naprawdę świetnie. Podchodziłem sceptycznie, ale pierwszą część po prostu wchłonąłem przy jednym posiedzeniu. Jak już się zacznie to nie idzie się oderwać... chociaż do następnych części mnie nie ciągnie. Ale jakbym miał to też bym pewnie przeczytał Wink

Co do Silmarilla... gdybym miał czytać po raz trzeci to szlag by mnie trafił. Nie zrozumcie źle, podobał mi się ale styl... którym został napisany mnie nuży (chociaż nie wyobrażam sobie, że mogłoby to być pisane w inny sposób).

Strogonov

Silmarillion ma jedną jedyną wadę, która nawet mnie przeraża: jest w pewnym momencie ksiażką telefoniczną i nawet przy 8mym czytaniu gubiłem sie z imionami Smile

Zdradinho

i o to w nim chodzi. cała jego esencja. dżem z pączka. treść* w książce, dziewictwo kobiety itd.

Zdrada Cool

* dla niektórych obrazki

Egon

Ja tam się nie pogubiłem. Teraz już większości nie pamiętam, ale kiedy byłem "na bieżąco" to nie miałem z tym problemu. Co więcej, właśnie to stanowiło dla mnie duży plus całej książki - dzięki takiej nawałnicy imon wszystko wydawało się takie realne, niczym jakaś kronika albo książka od historii Smile

Zmieniając temat, ktoś może czytał książki Ludluma? Conspiracy thrillery też są niezłe, nie ma to jak wielki, ogólnoświatowy spisek mający na celu przejęcie władzy nad światem Cool

Matas

Polecam Stary Testament Egonie Razz

Egon

Bueee.... znam dużo lepszych książek s-f Razz

Zdradinho

ja nie uważam Starego Testamentu za s-f i nie uważałbym Go nawet jeśli byłbym ateistą.

Zdrada Cool