Viross

griikaa

Imie postaci: Viross
Rasa: pół elf
Klasa: Strażnik
Poziom: 55 ( wiem, że to mało ale obiecuję poprawe )
Porzednia gildia: Bordowa Szkoła Rycerska

Hmmm.... Moje losy nie są historią ciekawą. Pewnie takich opowieści krąży mnóstwo po przydrożnych gościńcach i karczmach portowych.
Zacznijmy od tego ze zwą mnie Viross. Przyznacie, że niezbyt wyszukane to imie dla pół elfa. Pewnie rodzice nie mili czasu pomyslec nad lepszym biorąc pod uwage fakt, że matka widziała ojca przez całe 10 minut. W naszym leśnym bastionie zawsze byłem traktowany jak wyrzutek. Pewnie pomyslicie, że tak od razu wziąłem swój łuk oraz strzały i ruszyłem w wielki świat szukać przygody ponieważ w domu było mi źle. Nie tak prędko.
Powód był prosty.... mianowicie nie potrafiłem strzelać z łuku. Chociaż nie wiem jakbym się starał, nigdy mi to za dobrze nie wychodziło. Dlatego też, byłem obiektem nieustannych kpin elfich rówieśników. Najgorszą „naszą” zabawą było strzelanie do ruchomego celu, którym oczywiście byłem ja. Nie zlicze tych wszytkich siniaków, których niebieskobordowe ślady na moim ciele pozostawiły ćwiczebne łuki i strzały. Rady szukałem u rodzicielki lecz ona powtarzała to samo:
Nie potrafisz strzelać z łuku – Wina to twojej mieszanej krwi.
Dzieciaki robią sobie z ciebie żywą tarcze - Unikaj ciosów
Sami przyznacie że mama była mądrą kobietą i dzięki niej nauczyłem się trudnej sztuki uników.
Jednak każdy kiedyś dorasta. Z biegiem czasu męczyło mnie jednak ciągłe bieganie z kawełkiem kija po lesie, którego i tak na dobrą sprawę nie umiałem używać. Zresztą byłem też lekko podirytowany ciągłym wdeptywaniem w odchody lesnych zwierzątek. Po smierci rodzicielki juz nic nie trzymało mnie w tym miejscu. Poczułem zew krwi – ludzkiej krwi. Postanowiłem ruszyć na poszukiwania ojca ( w końcu komuś musiałem „podziekować” za te wszystkie sińce ) oraz drugiej strony mojego „ja”. Opuściłem zieloną puszcze i udałem sie w długą drogę. Nie będe się rozpisywał kogo to pokonałem w czasie tych wszytkich długich dni wędrówki. Mama mnie dobrze wychowała i nauczyła nie chełpić się zwycięstwami. Wspomnę tylko, że los podczas mej wędrówki rzucił mnie również do Szkoły Rycerskiej. Kolor jej sztandaru był Bordowy i tam nauczyłem się rzemiosła wojennego aby nigdy już nie zostać ruchomym celem:)

Tu zaczyna się drugi etap opowieści który mam nadzieje będe mógł kontynuować z Bractwem Bordowego Płaszcza. Ojca nie odszukałem. Wiem, że droga przede mną długa. Ale wierzę, że mając przy boku takich kompanów jak szanowni Bracia Bractwa będzie mi łatwiej. Także ja z mojej stony postaram się być zawsze pomocnym i godnym druchem. Teraz stoje tu przed szanownym Senatem i czekam na decyzje.

Dlaczego??: Zostałem zaproszony przez wojownika Manveru Gondo Stig, ambasadora Bractwa. Pewnie widział mnie w jednej z karczemnych bijatyk i musiałem zrobić na nim ogromne wrażenie:) A tak na poważnie uznałem, że najwyższy czas opuścić szeregi Szkoły i zająć sie poważniejszym treningiem pod okiem doświadczonych wojów. Na dodatek będe mógł trenować z MeNeLaoS'em, bo z tego co pamiętam był w miarę wymagającym sparing partnerem:)

Co mogę ofiarować Bractwu?: Zaangażowanie i stabilny rozwój postaci. Udził w turniejach i w miarę możliwości solidne datki:)

Na sam koniec się ładnie przedstawie. Mam na imię Marcin mam 27 latek (czyli stary byk ze mnie). Mieszkam w Bełchatowie. Pracuje w Energetyce.

Amris

nie to żebym się czepiał, ale zdradzisz mi sekret, jak wobec przedstawionej historii(tudzież zarysu życia "codzinnego", czytaj bójek w karczmach) zostałeś strażnikiem? Bo chyba mi to umkneło...